Verslag groep 56 Kenia

Bungoma, Kenia

Trainingsdata: 29 september-3 oktober 2014

Door Frank Oomkes

Kenia

Voor wat korte achtergrondinformatie over Kenia verwijs ik graag naar mijn verslag van groep 55.

Omgeving/persoonlijke indrukken

Nadat mijn vrouw na de trainingsweek in Kakamega (zie verslag 55) weer naar Nederland was vertrokken, reisde ik door naar de volgende trainingslocatie: Bungoma, ongeveer 60 km verderop. Bungoma bleek een levendige provincieplaats te zijn, wat kleiner dan Kakamega. Omdat het niet aan een groot regenwoud grenst, zoals in Kakamega, regent het er minder vaak en minder overvloedig. Je kunt er alles krijgen wat je maar nodig hebt: er zijn winkels in overvloed en je vindt er de nodige banken. Aan het stadje grenst een prachtig bos met bomen van honderden jaren oud, waarin een van de deelnemende ngo’s, Ledo, bijen houdt en in grote vijvers vissen kweekt. Heel apart, zeker omdat het bos zo nauw aan de stad grenst.

De organisator

Joseph Atsali, die de organisatie voor twee vijfdaagse en een follow-up trainingen op zich had genomen, had deze op een laat moment uitbesteed aan een medewerker. Helaas waren daardoor een aantal dingen niet goed geregeld. Zo vond de eerste training plaats in een donker zijzaaltje van een restaurant, waar we weinig ruimte hadden en waar we nogal wat last hadden van het volume van televisies in de aangrenzende ruimte. Daar tegenover stond dat de lunches goed waren, tot tevreden¬heid van de deelnemers. De wat meer ruimte in beslag nemende oefeningen deden we in het restau¬rant, tussen de etenstijden, of buiten in een parkje.

Deelnemers

Er waren in de eerste groep 14 deelnemers, die een goed opleidingsniveau hadden en werkzaam waren bij sterk uiteenlopende organisaties: onder andere het al genoemde Ledo, en sommigen van een plaatselijke afdeling van het Rode Kruis. Ik vond hen zeer gemotiveerd, leergierig en prettig om mee om te gaan, zoals eigenlijk altijd.

Inhoud/verloop van de training

De opzet van de training was zeer vergelijkbaar met die van groep 55: opnieuw werkten we met de leerdoelen van de deelnemers. Erg grappig was het verloop van de teamoefening ‘Hindernissen’, die we in een parkje deden. Daarbij trokken we de aandacht van een groepje nieuwsgierige Masai, geboren atleten. Ze deden dolgraag mee, met een geweldige lenigheid. Op het fotootje hierboven is te zien met hoeveel plezier dat gebeurde. Verder was er een opvallend verschil met de vorige training, die mijn vrouw en ik samen deden. Met zijn tweeën een groep van 14-15 mensen begeleiden, werkt wat mij betreft beter dan in je eentje. Ik heb daar ook goede ervaring mee gehad in Zambia en Oeganda, al viel het me op dat autochtone co-trainers bij het leiden van discussies en nabespreken veel minder gewend zijn om de deelnemers om hun mening te vragen; vaak stond hun eigen mening voorop.

Eén maatregel bleek handig: een presentielijst. De deelnemers was verteld dat ze van de vijf dagen hooguit een halve dag mochten missen, anders zouden ze geen certificaat krijgen. De dagelijks wisse-lende ‘leider’, één van de deelnemers, hield dat voor me bij. Dat hielp!

Een goede sfeer

De stof werd goed begrepen en sloeg aan, en we hebben veel gelachen. Ondanks de ergernis van de deelnemers over de onhandige trainingsruimte was de sfeer positief. Mede daardoor, en door de interactie met en tussen de deelnemers, kijk ik met een goed gevoel terug op deze training.