Verslag groep 81 Tanzania

Arusha, Tanzania
Groep 81: 16-20 november 2015

Door Frank Oomkes

Voor mijn indrukken over Tanzania verwijs ik graag naar mijn verslag van project 80.

Better Harvest Organization

Mijn tweede training in Arusha vindt plaats bij Better Harvest Organization (BHO), waar ik ook slaap. BHO beschermt de rechten van lokale boeren en promoot duurzaam gebruik van natuurlijke hulpbronnen. Het gebouw ligt in een verre buitenwijk van Arusha, in een doolhof van ongeplaveide modderstraatjes. Het is lastig hier een bodaboda of een winkeltje te vinden. Boodschappen doen is een ware expeditie, evenals het bereiken van een restaurantje voor de avondmaaltijd.

Filbert Chundu, oud-deelnemer en Manager Director van BHO, heeft de organisatie van dit project overgenomen van de oorspronkelijke Lokale Projectcoördinator, omdat het die (voor het eerst in de geschiedenis van Libre) niet is gelukt alles georganiseerd te krijgen. Hij heeft bij BHO op het laatste moment een trainingsruimte kunnen regelen. Wanneer ik die, zoals gebruikelijk, ga inspecteren, blijkt die echter veel te klein te zijn. Gelukkig weet Filbert met de dominee te regelen dat ik het kerkje vlak bij BHO kan gebruiken. Fantastisch; dit is een goede oplossing. Tot na één dag blijkt dat iedere dag na tweeën een jongerenorganisatie lesgeeft in dezelfde zaal… Dat betekent dat we dagelijks in de middag moeten ver¬hui¬zen naar een andere werkomgeving.

Goed opgeleid

De groep bestaat uit 14 deelnemers. Drie van hen komen van een Teacher’s College. De meesten zijn redelijk opgeleid; iets minder dan die van de vorige 5-daagse. Ze spreken behoorlijk Engels, vooral degenen van het Teacher’s College. Ik vind hen plezierig om mee te werken; ze zijn goed gemotiveerd. Linus, die door een val met zijn motor op woensdag naar het ziekenhuis moet om zijn voet in het gips te laten zetten, blijt vasthoudend en trouw. Ondanks de moeite die het hem kost, is hij er telkens, én op tijd.

Vreugdevolle chaos

Opnieuw stem ik de inhoud van de training af op de leerdoelen van de deelnemers. In dit geval betekent dit, dat leiderschapsstijlen, de Ubuntu-stijl van leiding geven, communicatieve vaardigheden (onder andere actief luisteren en het stellen van open vragen versus gesloten vragen), conflict-hantering, time management, motiveren, teamwork en participatief probleem oplossen volop aan de orde komen. Inspireren daarentegen niet, en coachen slechts kort. Doordat het kerkje slechts ’s ochtends gebruikt kan worden en we ’s middags moeten verhuizen, stel ik de programmering daarop af. De oefening ‘Stoelen’ (conflicthantering) wordt een vreugdevolle chaos, een uitspatting van energie en vechtlust, omdat de deelnemers alle honderd stoelen gebruikten in plaats van alleen hun eigen zitplaatsen. Mijn schuld; ik had daarin duidelijker moeten zijn.

Steeds wat meer vertrouwen

Ook moeten we voortdurend het weer in de gaten houden, omdat er tijdens en na een regenbui buiten geen oefeningen gedaan kunnen worden. ‘Team Run’ (groepssamenwerking) is opnieuw leerzaam, een levende illustratie van ‘Alone I go faster, together we get further’. Iedereen komt aan bod bij het presenteren van onderwerpen, ook degenen die het Engels wat minder goed beheersen. Ik merk dat men met telkens meer vertrouwen en vaardigheid voordrachten gaat houden. Ook komen de deelnemers steeds meer los bij hun inleidingen. Met grapjes en vragen aan de toehoorders brengen ze er telkens meer interactie in.

Nyerere

Ik spreek met de deelnemers ook over de politiek van Nyerere. Wanneer ik hen vraag naar voorbeelden van goede leiders, komt deze oud-president steeds in het klassieke rijtje terug van Gandhi, Obama, Nelson Mandela en Marten Luther King. Ondanks het gefaalde Umaaja-stelsel (zie verslag 80), heeft Nyerere het zo slecht nog niet gedaan.

Nieuwsgierige kleutertjes
Rond het kerkje klontert iedere dag een viertal kleine jongetjes samen, dat niets te doen lijkt te hebben. Ze zijn te jong voor de lagere school en hebben ook geen speelgoed of een bal; dit is een arm buurtje. Ze vervelen zich mateloos. Wanneer ik buiten kom zitten, kruipen ze dicht op me. Ze trekken aan mijn baard en aan de haartjes op mijn armen. Voor een donker iemand is een blanke man erg be-haard. Ze zijn ook erg nieuwsgierig naar wat al die mannen en vrouwen daar binnen nou allemaal aan het doen zijn, en zouden dat het liefst van zo dichtbij mogelijk willen bekijken. Omdat kleutertjes nu eenmaal veel en luid praten, mogen ze tot hun teleurstelling niet naar binnen van de trainer….

Eat, babu!

Uiteindelijk is de training soepel verlopen, ondanks de beperkende omstandigheden. Bij sommige deelnemers heb ik duidelijk vooruitgang gezien. Bijzonder aardig was een jonge vrouw die zich erom bleef bekommeren dat ik ook mijn lunch kreeg: “You should eat, babu (grootvader); don’t let those young men swallow up everything!”